Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα φυσικά πολυμερή για πολλούς αιώνες χωρίς να γνωρίζουν καν ότι είχαν να κάνουν με μακρομόρια.

Φυσικά πολυμερή προϊόντα, όπως ασπράδι αυγού, πίσσα, αραβικό κόμμι ήταν γνωστά στους αρχαίους Αιγυπτίους και Έλληνες. Σε συνδυασμό με μεταλλικά στοιχεία, αυτά τα προϊόντα χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή συνθέσεων επίστρωσης για τοίχους, θαλάμους ταφής κ.λπ. Εκατοντάδες χρόνια πριν, οι αυτόχθονες πληθυσμοί της Νότιας Αμερικής χρησιμοποίησαν «λατέξ», γαλακτώδη λευκό χυμό ελαστικών δέντρων, και σχημάτισαν λαστιχένιες μπάλες που χρησιμοποιήθηκαν στον Εθνικό Αθλητισμό των Μάγια.

• Το 1839, ο Charles Goodyear (ΗΠΑ) επιτυγχάνει το βουλκανισμό του φυσικού καουτσούκ μετατρέποντάς το από ένα κολλώδες και ψαθυρό υλικό στο γνωστό μας σήμερα ελαστικό, θερμαίνοντάς το με θείο. Ακόμη και σήμερα, περίπου το 70% όλων των συνθετικών πολυμερών καταλήγει σε ελαστικά. Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, λίγα πράγματα έγιναν για τη βελτίωση των φυσικών υλικών (πολυμερών) που διαθέτει η ανθρωπότητα. Ωστόσο, η κατάσταση άλλαξε γρήγορα.
• Το 1907 ο Αμερικανοβέλγος χημικός και εφευρέτης Leo Baekeland παρασκεύασε το πρώτο συνθετικό πολυμερές με συμπύκνωση περίσσειας φορμαλδεΰδης με φαινόλη, το οποίο ονομάζεται (προς τιμήν του) «βακελίτης». Χυτεύοντας αυτά τα συστατικά υπό θερμότητα και πίεση δημιουργήθηκε ένα σκληρό, ανθεκτικό στη θερμότητα πλαστικό.
• Το 1926 ο Γερμανός επιστήμονας Herman Staundinger απέδειξε την ύπαρξη μακρομορίων. Έναν χρόνο αργότερα, ο Wallace Carothers (Η.Π.Α.), που θεωρείται από πολλούς ως ο πατέρας της χημείας πολυμερών καθώς η έρευνα του εξήγησε τον πολυμερισμό και επέτρεψε τη δημιουργία πολλών νέων προϊόντων, συνθέτει και χαρακτηρίζει αλκυδικές ρητίνες για χρώματα.
• Το 1947 η Διεθνής Ένωση Καθαρής και Εφαρμοσμένης Χημείας (Ι.U.P.A.C) οργάνωσε το πρώτο συνέδριο πολυμερών στη Λιέγη όπου κι έκτοτε η χημεία των πολυμερών καθιερώθηκε ως ξεχωριστός κλάδος της Χημείας. σημαντικότητα των προσθέτων  στα πολυμερή ώστε να πάρουμε υλικά με επιθυμητές ιδιότητες. Δίνονται επίσης εφαρμογές των πολυμερών στην ηλεκτρονική, στην φωτονική στην βιοϊατρική, ως κόλλες και ως υφάνσιμες ίνες.

Το 2003 η παγκόσμια ετήσια παραγωγή πολυμερών άγγιζε τα 150-200 εκατομμύρια τόνους προϊόντων και συναγωνίζεται εκείνη του χάλυβα.